Het schimmenrijk

Mijn 4^de voorstelling is het nog maar. Alles voelt nog heel spannend aan. Wanneer moet ik ook al weer spelen, hoe moet ik ook al weer bewegen, naar waar moet ik kijken, wanneer moet ik het decor wisselen…? Ik worstel me meer door de voorstelling heen dan dat ik de choreografie met sierlijkheid afwerk, maar dat neemt niet weg dat ik geniet.

Voor ik het weet zijn de 2 voorstellingen van vandaag weer afgelopen. De leerlingen zijn dolenthousiast. Enkelen blijven nog wat na om te vertellen dat ook zij fluit spelen, dat hoorn zo mooi klinkt in Star Wars, dat een meisje èn een jongen spelen in één verhaal wel wat gek is…

Mijn oog valt op een jongen dat net wat onzekerder lijkt dan de anderen. “Mijn papa maakte hetzelfde mee als Orpheus.” Michiel en ik kijken elkaar aan. “O, ja? Nou, leuk dat je ons dat komt zeggen!” We lachen nog een beetje na en nemen hem niet heel serieus. Het hele verhaal bevat eeuwenoude gedichten die zelfs ik niet goed kan begrijpen, grappig hoe een jongetje van 9 jaar daar zulke conclusies uit kan trekken. Ik bedacht me net hoe schattig ik dat vond, als hij een beetje stotterend verder gaat. “Ja, mijn papa heeft ook in het schimmenrijk gezeten, om mama te zoeken.” …

Het wat zwevend gevoel dat ik net 2 goede voorstellingen heb gespeeld, maakte snel plaats voor een messteek van realiteit. Ik overloop snel wat er nu gezegd is geweest: die schattige jongen van 9 jaar heeft ons net verteld dat zijn mama overleden is. Mijn glimlach verdwijnt en ik kijk Michiel radeloos aan. Nee, ik wist even niet meer wat ik moest zeggen.

Ik haal opgelucht adem als Michiel, duidelijk de pedagoog van onze groep, heel gepast weet te antwoorden. Ikzelf volg het gesprek niet meer heel bewust, want ik krijg maar niet verwerkt hoe een jongen van die leeftijd erin geslaagd is om de dood zo poëtisch te verwoorden. Terwijl ik mijn eigen, donkere wolk van gedachten probeer weg te schuiven, zie ik hoe de jongen voornamelijk naar ons glimlacht .  

De bel gaat en het is tijd om naar de volgende les te gaan. Hij bedankt ons nog, want het verhaal was echt wel mooi. Ik kijk hoe hij deur achter zich dicht trekt, nadat ook de laatste leerlingen de speelzaal verlaten hebben.  Ik zucht diep en word overspoeld door emoties… stiekem ben ik deze jongen nog veel dankbaarder dan hij ons.